Nu de herfst eigenlijk al in volle gang zou moeten zijn, genieten we nog steeds van vol op zon en helderblauwe luchten. Met het einde van de zomer beginnen ook de scholen weer, op de weg wordt het drukker (al heb ik daar gelukkig weinig last van met de 100 meter fietsen naar mijn praktijk). Terwijl de vakantie in heel Nederland voorbij is en de dagelijkse gang van zaken van broodtrommels, werktassen en conference calls om 8.00 uur in de auto overal om me heen weer op volle toeren draait en terwijl de bomen nu toch echt wat geler beginnen te worden, ervaar ik iets van weemoed. Van ‘nee, nog heeeel even niet…’. Het liefst zou ik de herfst en winter nog een beetje terugduwen, zodat de lange dagen met zon nog even duren. Dus deze zonnige dagen ervaar ik als een heerlijk cadeautje!
En dat is niet alleen omdat ik niet zo dol ben op kou en regen. Het is vooral omdat ik juist zo geniet van de openheid van de mensen om me heen tijdens de zonnige dagen van de ontluikende lente en de warme zomer. Die tijd van het jaar waarin meer mensen op de fiets gaan, elkaar begroeten op straat en meer zin te lijken hebben in alles wat ze doen. Nee, dan die herfst waarin we wegduiken onder een paraplu en mopperen op natte kleren, of de winter waarin met opgetrokken schouders in onze dikke winterjas kruipen en de donkere natte dagen binnen zitten. Als de vogels niet meer zo talrijk zingen, klinkt het een stuk minder vrolijk op straat. Want met het minder worden van het vogelgekwetter, worden ook wij mensen een stuk stiller, we praten en groeten wat minder uitgelaten, mompelen nog wat van achter onze sjaal.
Projecteer ik nu mijn eigen gedrag en houding op de mensen om me heen? Of is het echt zo dat mensen anders worden met de seizoenen? Als ik het mijn moeder vraag, zegt ze ongetwijfeld als altijd: “Ach kind, dat heb je altijd al gehad. Jij komt gewoon tot leven in de zomer. Die winter dat is niks voor jou.” Dus ja, het is zeker iets van mij. Maar toch meen ik het bij iedereen om me heen te bespeuren, dat terugtrekken, wegkruipen, minder openheid en opgewektheid. Dan voel ik nu al het gemis van die openheid en levendigheid straks.
Tegelijk weet ik maar al te goed ook hoe waar(devol) het is om juist te leven en werken met het ritme van de seizoenen*. Dat met de komst van de herfst en winter we niet alleen letterlijk in huizen en auto’s naar binnen gaan, maar ook in figuurlijke zin de weg naar binnen maken. Ons wat meer terugtrekken en reflecteren. Wij zijn onderdeel van de natuur, laten we dat ritme van de natuur eens volgen. Dan zien we dat lente en zomer de perioden zijn van ontkiemen, ontluiken, naar buiten, groei, bloei, meer en levendig. En de herfst en winter ons de periode brengen van oogsten, terugkijken, naar binnen gaan, rust. Die vertraging en naar binnen gaan brengt ons een tijd die we kunnen besteden aan introspectie, aan lessen trekken, consolidatie, en weer voorbereiden voor een tijd waarin we opnieuw de weg naar buiten maken.
Misschien is dat wel waarom ik in zekere zin soms opzie tegen de donkere dagen. Omdat ik weet dat ik weer ga inzien, leren, en bewust wordt. Wat altijd tot nieuwe ontwikkelingen in de lente leidt, maar waar een gezonde voorzichtigheid en weerstand ook bij mij nog steeds wel eens speelt. En misschien houd ik wel zo van de lente en de zomer omdat ik dan voel dat iedereen bruist en leeft en op tempo komt voor nieuwe dingen.
In dat opzicht zou je zeggen dat het niet logisch is dat de herfst betekent dat we actiever worden (die broodtrommels, calls enzovoort). Want eigenlijk hoort versnelling en activiteit (als we de natuur volgen) meer bij de lente en de zomer. Maar deze periode van activiteit kunnen we ook zien als de herfst waarin de natuur zich opmaakt voor de koudere tijden, dit is de tijd van hamsteren: de activiteit om voorraad aan te leggen, het nest snel op orde te krijgen, alles in een prettige regelmaat terugkrijgen, zodat we in de winter tot rust en reflectie kunnen komen.
De periode van activiteit, groei, bloei en zon gaat over in de opmaak naar het terugtrekken. En als ik er dan zo naar kijk, dan zie ik ineens dat het gewoon is zoals het is, en dan voel ik ineens ook geen behoefte meer aan terugduwen van die herfst en winter. Dan kan ik me plotseling overgeven aan de weg die we nu allemaal naar binnen gaan maken, en dan wens ik jullie een gezonde oogst en alle rust voor wat uiteindelijk toch wel weer gaat bloeien en groeien.
* lees ook het boek ‘Leven en werken in het ritme van de seizoenen’ van Jaap Voigt
barbarasteenvoorden 
Heel herkenbaar, ik krijg ook altijd energie van de mooie lente en zomerdagen. Maar ik moet ook eerlijk zeggen dat ik er soms naar uit kijk om weer lekker binnen te zitten met een boek en thee op de bank. De warmte en gezelligheid hoort voor mij ook bij de seizoenen herfst/winter. Het bruisende en energieke vind ik heerlijk, maar de rust die de herfst en winter me geven heb ik nodig om het voorjaar weer vol energie in te gaan.